تماشا: ترانه و شعر از همیشه سال های جوانی انسی با لحظه های من داشته است. گاه و بیگاه، تک بیت هایی، غزل هایی و خیلی وقت ها متن هایی برای او که در همیشه نیست نوشته ام. برای او که گاه و بی گاه خوابش را می بینم. روزهای سخت سال 91 آغاز شده بود، من از سختی روزهای پیش رو خبر نداشتم و در دلم نقل حرف هایی بود اینچنانی و آنچنانی!

فکر می کردم امسال، سال رفاقت ها و دوستی ها خواهد بود فکر می کردم تمام آدم هایی که به من لبخند می زنند، آدم هایی شبیه من، آدم هایی شبیه ما هستند. تزویر و ریا و دروغ را از میانه چهره شان تشخیص نمی دادم. فکر می کردم چقدر خوب است که آدم های زیادی به من سر می زنند. آدم های زیادی من را دوست دارند، آدم های زیادی حالم را می پرسند ... و نمی دانستم رفیق های نایاب، میانه آن زیادی ها گم شده اند و من تنها تزویر و دروغ و ریا می بینم.

حالم مثل همیشه با تو بودن خوب بود. قلم که دوست همیشگی من است را دنبال خود داشتم. در میان راه رسیدن به کوهی در شیراز یادم افتاد که خنده هایت، تمام نداشته است و فکر کردم تمام خستگی هایت را یک جا می خرم تا شاید بخندی. روزی که این نگاه را با دوستم مطرح کردم، او هم از شروع ترانه ای برایم گفت که باید کسی می ماند و کسی می رفت. و این بهانه ترانه ای شد که در شبی محرَم برای رضا صادقیِ همیشه عزیز خواندم.

این روزها دلم برای دیدن رضا صادقی خندان تنگ شده! این روزها اصلا دلم برای دیدن رضا صادقی تنگ است و خوشحالم در اوج بی خبری، آلبومی آمد که بسیار سر و صدا به پا کرده و مردم هنوز پوسترهای این آلبوم را ندیده، آن را خریدند. آلبوم «همین» با صدای کسی که مردمش را بسیار زیاد دوست دارد، از نامردمی ها گریزان است و سال ها پیش گفته دنیا بایستد و او پیاده شود، آلبومی است شنیدنی که من افتخار این را دارم که در آن حضور داشته باشم. آلبومی که رضا صادقی گفته است هنوز می شود به شانه های محکمش تکیه کرد و از غصه ها نترسید. آلبومی که می دانم در دل رضا صادقی عزیز هم نقل حرف هایی است نگفتنی اما شنیدنی.